ปีนัง (อังกฤษ: Penang) หรือ ปูเลาปีนัง (มลายู: Pulau Pinang) เป็นหนึ่งในสิบสามรัฐที่ประกอบขึ้นเป็นสหพันธรัฐมาเลเซีย เดิมชาวมลายูรุ่นแรกเรียกว่า ปูเลาวาซาตู หรือเกาะเดี่ยว ต่อมาพบในแผนที่เดินเรือ เรียกว่า ปูเลาปีนัง หรือเกาะหมาก ต่อมาอังกฤษเรียกว่า เกาะพรินซ์ออฟเวลส์ รัฐปีนังมีพื้นที่บนดินทั้งหมดเพียง 1,048 ตารางกิโลเมตร เป็นรัฐที่มีพื้นที่บนดินเล็กที่สุดอันดับสองของประเทศมาเลเซีย รองจากรัฐปะลิส รัฐปีนังตั้งอยู่ทางชายฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือของมาเลเซียตะวันตก ระหว่างละติจูด 5.59 ถึง 5.12 องศาเหนือ และลองจิจูด 100.17 ถึง 100.56 องศาตะวันออก รัฐปีนังประกอบด้วยพื้นที่ 2 ส่วน ได้แก่ เกาะปีนัง ซึ่งตั้งอยู่ห่างจากแผ่นดินใหญ่ และเป็นที่ตั้งของจอร์จทาวน์ซึ่งเป็นเมืองหลวงของรัฐ และอีกส่วนหนึ่งคือเซอเบอรังเปอไร (สมารังไพร) ซึ่งตั้งอยู่บนแผ่นดินใหญ่มีอาณาเขตติดต่อกับจังหวัดสตูลและจังหวัดสงขลา ประเทศไทย รัฐเคดะห์ ประเทศมาเลเซีย มีเมืองหลวงชื่อกางาร์ ปีนังมักเรียกกันว่าไข่มุกตะวันออก (Pearl o the Orient) เป็นหนึ่งในเมืองที่งดงามและโรแมนติกที่สุดของตะวันออก ตั้งอยู่บนชายฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือของคาบสมุทรมาเลเซีย เกาะปีนังก่อตั้งขึ้นเป็นท่าเรือการค้าแห่งแรกของอังกฤษในตะวันออกไกลในปี พ.ศ. 2329 ปัจจุบันเป็นมหานครที่พลุกพล่านซึ่งสะท้อนถึงการผสมผสานที่แปลกใหม่ระหว่างตะวันออกและตะวันตก รัฐปีนังประกอบด้วยเกาะปีนังและแผ่นดินใหญ่บนแผ่นดินใหญ่ที่เรียกว่าจังหวัดเวลเลสลีย์หรือเซเบรังไพร ผืนแผ่นดินทั้งสองเชื่อมโยงกันด้วยสะพานปีนัง ซึ่งเป็นหนึ่งในผืนดินที่ยาวที่สุดในเอเชียที่ระยะทาง 13.5 กม. ปีนังยังเชื่อมต่อกันด้วยบริการเรือข้ามฟากไปยังแผ่นดินใหญ่ มีเมืองหลวงชื่อจอร์จทาวน์ เมืองที่เต็มไปด้วยประวัติศาสตร์และประเพณี แต่ยังเปล่งประกายด้วยความก้าวหน้าและการพัฒนาสมัยใหม่ บางส่วนของปีนังนำเสนอภาพที่แปลกตาจากอดีตที่ถนนสายแคบ รถสามล้อถีบ วัด และพ่อค้าที่เร่ขายของดูเหมือนจะเป็นของยุคที่ถูกลืมไปแล้ว ปีนังเป็นสวรรค์ของนักช้อปสำหรับสินค้าทั้งเก่าและใหม่ในราคาที่ต่อรองได้ มีกล้องถ่ายรูป สินค้าอิเล็กทรอนิกส์และเครื่องใช้ไฟฟ้า เสื้อผ้า ผ้าบาติก ของที่ระลึก ของเก่า และของกระจุกกระจิกให้เลือกมากมาย เกาะแห่งนี้ยังมีแผงลอยยอดนิยมบางร้าน เช่น นาซิกันดาร์ ชาร์กเวย์เตียว และปีนังหลักซา ซึ่งแตกต่างไปจากที่พบในรัฐอื่น มีการสถาปนาจอร์จทาวน์ให้เป็นท่าเรือปลอดภาษีและสนับสนุนให้ผู้ตั้งถิ่นฐานอ้างสิทธิ์ในที่ดินมากที่สุด ในช่วงเปลี่ยนศตวรรษ ในปีพ.ศ. 2348 ปีนังกลายเป็นที่พึ่งของรัฐเบงกอล ต่อมาได้รับการยกระดับเป็นอินเดียนแดงแห่งที่ 4