สาขาการเกษตรและอุตสาหกรรมเกษตร (WGAA) ครอบคลุมกิจกรรมตั้งแต่ต้นน้ำ กลางน้ำ และปลายน้ำในด้านการเกษตร ประมง และปศุสัตว์ โดยพื้นฐานแล้วกิจกรรมการเกษตรอยู่ภายใต้เศรษฐกิจหลัก รวมถึงการทำฟาร์มและการเก็บเกี่ยวพืชผล ตกปลา การเพาะพันธุ์ การเลี้ยง และการจับและการเลี้ยงดูปลา การให้อาหารและการจัดการสัตว์ แต่ในทางกลับกันมุมมองของอุตสาหกรรมเกษตรภายใต้คณะทำงานแสดงถึงภาคการผลิตที่แปรรูปวัตถุดิบและผลิตภัณฑ์ขั้นกลางที่ได้จากการเกษตร การประมง และปศุสัตว์ อุตสาหกรรมเกษตรยังเป็นส่วนหนึ่งของแนวคิดที่กว้างสำหรับธุรกิจการเกษตรซึ่งรวมถึง ซัพพลายเออร์ของปัจจัยการผลิตในภาคการเกษตร ประมง และปศุสัตว์ และผู้จัดจำหน่ายอาหารและผลผลิตที่ไม่ใช่อาหารจากอุตสาหกรรมเกษตร ขอบเขตที่ครอบคลุมนี้มีเป้าหมายเพื่อรวบรวมศักยภาพการพัฒนาของสินค้าเกษตรที่หลากหลายใน IMT-GT และส่งเสริมการค้า (IB 2017–2021) ในระดับที่กว้างขึ้น ได้รับการออกแบบมาเพื่อบรรลุเป้าหมายของวิสัยทัศน์ IMT-GT 2036 ซึ่งเป็นภาคการเกษตรที่ยั่งยืน ครอบคลุม และมีนวัตกรรม นอกจากนี้ ยังเพื่อให้บรรลุเป้าหมายสำคัญอีกประการหนึ่งของ IMT-GT Vision 2036 นั่นคือ ฐานอุตสาหกรรมที่แข่งขันได้ สร้างสรรค์นวัตกรรม และก้าวหน้า

ภาคการเกษตรและอุตสาหกรรมเกษตรเป็นหนึ่งในเสาหลักทางเศรษฐกิจในอนุภูมิภาค IMT-GT ในปี 2562 GDP ในประเทศไทยและประเทศอินโดนีเซียคิดเป็น 21% มาจากภาคเกษตรกรรม ในพื้นที่เขตพัฒนาเศรษฐกิจฝั่งภาคเหนือ (NCER) ของประเทศมาเลเซียมีรัฐสมาชิก IMT-GT 4 รัฐ พื้นที่ รัฐเคดาห์, ปีนัง, เประ และเปอร์ลิส ธุรกิจการเกษตรคิดเป็น 9.2% ของ GDP ในปี 2561 ทั้งนี้การระบาดใหญ่ของ COVID-19 ได้เน้นย้ำถึงบทบาทที่สำคัญของภาคการเกษตรในการสร้างความเชื่อมั่นด้านความมั่นคงทางอาหารที่เพียงพอและมีเสถียรภาพผ่านการค้าระหว่างประเทศ นอกจากนี้บทบาทของภาคเกษตรในเรื่องการแก้ไขความยากจนในชนบทผ่านการสร้างงานในพื้นที่

การขาดแคลนแรงงานส่งผลกระทบต่อภาคเกษตรและอุตสาหกรรมการเกษตรโดยเฉพาะในประเทศไทยและมาเลเซียปัญหานี้มีมาระยะหนึ่งแล้วเนื่องจากการอพยพของประชากรจากชนบทสู่เมืองและสัดส่วนของประชากรสูงอายุจำนวนมาก มาตรการกักตัว COVID-19 ทำให้ปัญหาการขาดแคลนแรงงานเพิ่มมากขึ้นการหยุดชะงักได้ขยายไปถึงห่วงโซ่อุปทานทางการเกษตรทั้งหมดตั้งแต่กระบวนการผลิต -การแปรรูป-การจัดจำหน่าย-การขายปลีก และการบริโภคสินค้าเกษตร

ผลกระทบของการแพร่ระบาดต่อความมั่นคงทางอาหาร ได้เน้นย้ำถึงความจำเป็นในการลงทุนในระบบเกษตรกรรมและระบบอาหารแบบยั่งยืน รวมถึงการเสริมสร้างความเข้มแข็งของห่วงโซ่คุณค่าอาหารข้ามพรมแดน นอกจากนี้ยังมีโอกาสในการลงทุนเพื่อสร้างอุตสาหกรรมเกษตรที่มีมูลค่าสูงในการสร้างมูลค่าเพิ่มและเพิ่มรายได้ให้กับเกษตรกรและแรงงานภาคเกษตร